Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016
Έμμεση «Δημοκρατία» και Άμεση Κλεπτοκρατία
ΕΞΟΥΣΙΑ IΣΟΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ
Έμμεση «Δημοκρατία» και Άμεση Κλεπτοκρατία
Γράφει ο Κλεάνθης Γρίβας
«Είναι πουτάνας γιος, αλλά είναι δικός μας».
Πρόεδρος Τρούμαν
για τον δικτάτορα της Νικαράγουα Σομόζα
Υπήρχε, υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρχει «έντιμη εξουσία»; Αναμφίβολα, όχι. Η εξουσία είναι πάντοτε ταυτόσημη με τη διαφθορά και ασκείται προς ίδιον όφελος των (κατά κανόνα, ανεπάγγελτων) επαγγελματιών πολιτικών που την διαχειρίζονται.
Από
τα ομηρικά έπη μέχρι τις μέρες μας, η εξουσία εμφανίζεται συνώνυμη με
την κατάχρηση και τη διαφθορά. Κι όσο πιο ισχυρή είναι η εξουσία τόσο
πιο αχαλίνωτη είναι η κατάχρηση και η διαφθορά που εμπεριέχει.
• Στην
«Οδύσσεια», η εξουσία είναι η μυθική Κίρκη που μεταμορφώνει τους
λεγόμενους «πολιτικούς άνδρες», με τη μέθη της αρχομανίας («φάρμακα
λυγρά») και τη δύναμη της υπεροχής («ράβδω πεπληγυία») σε χοίρους
γρυλλίζοντες. (Κ. Σιμόπουλος: Η διαφθορά της εξουσίας, σ. 59).
• Κατά
τον Αριστοτέλη, η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα
φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε
εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων. (Πολιτικά, 1308b, 14)
• Κατά τον μεγάλο ανατόμο της εξουσίας Σαίξπηρ: «Έχεις
δει μαντρόσκυλο να γαυγίζει ζητιάνο και να τρέχει ο φουκαράς κι ο
σκύλος να τον κυνηγάει; Ε, τότε είδες την επίσημη εικόνα της εξουσίας…
Ντύσε το έγκλημα με χρυσό θώρακα και θα σπάσει η σκληρή λόγχη του νόμου
χωρίς να τον πειράξει. Ντύσε το με κουρέλια, κι ένας τζουτζές με άχυρο
θα τον τρυπήσει». (Σαίξπηρ: Βασιλιάς Ληρ, πράξη Δ’)
• Κατά τον ποιητή Shelley, η Εξουσία είναι σαν την πανούκλα που «μολύνει οτιδήποτε αγγίζει».
• Κατά τον Balzac, «κάθε εξουσία είναι μια συνωμοσία διαρκείας». (Balzac: Για την Αικατερίνη των Μεδίκων)
• Κατά τον Γάλλο συγγραφέα Henry de Montherland, «δεν υπάρχει εξουσία. Υπάρχει μόνο κατάχρηση εξουσίας και τίποτα άλλο». (Ο Καρδινάλιος της Ισπανίας, Gallimard)
• Κατά τον Άγγλο πολιτικό και ιστορικό Edward Dalberg, «ανάμεσα στις αιτίες που προκαλούν τον ξεπεσμό και τη διάβρωση των ατόμων, η εξουσία είναι η πιο διηνεκής και τελεσφόρα».
Η Εξουσία και η ηθική
είναι έννοιες αλληλο-αποκλειόμενες με αποτέλεσμα τα πολιτικά αξιώματα
να συνυφαίνονται με ένα διαρκές ανήθικο «δούναι και λαβείν».
Πολιτική
• Κατά τον Max Weber, «πολιτική είναι ο αγώνας για την κατάκτηση ή τη διανομή της εξουσίας… για τη νομή των δημοσίων θέσεων». (Η πολιτική ως επάγγελμα) Ακριβώς, επειδή πρόκειται για «κατάκτηση», εκφράζεται με στρατιωτικούς όρους (προεκλογική εκστρατεία, εκλογική μάχη, μονομαχία, διαξιφισμοί, κ.α.), και διεξάγεται με πανουργα και δόλια μέσα (εξ’ ου και η χρήση των όρων πολιτικό παιχνίδι, κανόνες του παιχνιδιού, κ.α.).
• Κατά τον Paul Valery, «πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι τους αφορά». (Tel Quel)
• Κατά τον Henry de Montherland, «η θρησκεία είναι η επονείδιστη αρρώστια της ανθρωπότητας, η πολιτική είναι ο καρκίνος της».
Πολιτικοί
Κατά τον Max Weber,
«οι πολιτικοί διαγκωνίζονται για τη νομή της εξουσίας και, κυρίως, για
την εξασφάλιση και επαύξηση του πλούτου τους, ορέγονται την εξουσία για
το γόητρο και τα λάφυρα που συνεπάγεται η κατοχή της και εντάσσονται σε
δύο κατηγορίες: Σ’ αυτούς (τους λίγους) που ζουν για την πολιτική και σ’ αυτούς (τους πολλούς) που ζουν από την πολιτική, ανάγοντάς την σε επάγγελμα και πηγή πλούτου». (Η πολιτική ως επάγγελμα)
Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική ασκεί έλξη σε μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι είναι, κατά κανόνα, ανεπάγγελτοι, ατάλαντοι και ανίκανοι
για κάποια δημιουργική βιοποριστική δραστηριότητα, και οι οποίοι
προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων
που συνεπάγεται η διαχείριση της.
Πρόκειται για την παρασιτική τάξη των επαγγελματιών πολιτικών που είναι ειδικοί του τίποτα. Οι επαγγελματίες πολιτικοί στερούμενοι ήθους, μπορούν (άνευ αναστολών, ηθικών ή άλλων):
– Nα υπονομεύουν την κοινωνία, να περιστέλλουν τις ελευθερίες της, να αναιρούν τα δικαιώματά της.
– Nα διατυπώνουν υποσχέσεις (πάντοτε ανεκπλήρωτες).
– Nα εφαρμόζουν πρακτικές (πάντοτε αποτελεσματικές) για την προάσπιση των συμφερόντων και τη διεύρυνση ων προνομίων τους.
– Nα εκφέρουν ανατριχιαστικές ρήσεις του τύπου «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».
(Σύμφωνα μ’ αυτή την ιδιότυπη αντίληψη -που είναι απολύτως
χαρακτηριστική και αποκαλυπτική της ποιότητας των ατόμων που την
ασπάζονται- οι χιτλερικοί ρατσιστικοί νόμοι της Νυρεμβέργης, για
παράδειγμα, που ήταν καθ’ όλα «νόμιμοι», ήταν και καθ’ όλα… ηθικοί).
• O Αριστοφάνης γράφει ότι «το να κυβερνάς ένα λαό, δεν είναι δουλειά ανθρώπου τίμιου και πεπαιδευμένου αλλά αγράμματου και αχρείου» (Ιππής, στ. 191-3)
• Ο Ανατόλ Φρανς έκφραζε την αποστροφή του για τους πολιτικούς, δηλώνοντας: «Δεν είμαι τόσο ατάλαντος ώστε να ασχοληθώ με την πολιτική».
• Ο Αντρέ Μαλρό, ομοίως: «Κανένας δεν ασχολείται με την πολιτική έχοντας ως γνώμονα την ηθική» (L’ Espoir)
Η σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών δεν γίνεται για ιδέες και προγράμματα αλλά για την ιδιωτική και κομματική λαφυραγωγία.
• Ο Ροίδης γράφει ότι οι αρχηγοί των κομμάτων θεωρούν τον τόπο «ως δορύκτητον χωράφιον προωρισμένο εις αποκλειστική βοσκή της αγέλης των». (Ασμοδαίος, Πολιτικό Δελτίο)
Η ενιαία συντεχνία των επαγγελματιών πολιτικών απαρτίζεται από τη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση που ευθυγραμμίζονται απολύτως όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους ή όταν πρόκειται να διασφαλιστούν συντεχνιακά οφέλη.
• Ο ρήτορας Δείναρχος (4ος-3ος αιώνας) καταγγέλλει ότι «οι πολιτικοί στις συνελεύσεις χτυπιούνται άγρια μεταξύ τους αλλά στο παρασκήνιο είναι ενωμένοι».
• Ο Ανατόλ Φρανς αποφαίνεται ότι «η
αντιπολίτευση αποτελεί κάκιστο σχολείο για τον δημόσιο βίο. Οι
πολιτικοί που εκπαιδεύονται σ’ αυτό το σχολείο, υιοθετούν αντιλήψεις
εντελώς αντίθετες απ’ αυτές που πρέσβευαν πριν».
Συνεπώς,
οι επαγγελματίες πολιτικοί συνθέτουν μια κατηγορία ικανών τυμβωρύχων
και νεκροθαφτών που είναι άξιοι του μισθού τους και της νοημοσύνης μας.
Πολίτης και Δημοκρατία
Πολίτης, όπως προσδιορίζεται από τον Αριστοτέλη, είναι εκείνος που «μετέχει κρίσεως και αρχής». (Πολιτικά, ΙΙΙ): «Μετέχω στην κρίση σημαίνει ότι συμμετέχω άμεσα στην δικαστική εξουσία και την απονομή της δικαιοσύνης και μετέχω στην αρχή σημαίνει ότι συμμετέχω άμεσα στην κυβερνητική εξουσία» (Κ. Καστοριάδης, Η αρχαία Ελληνική δημοκρατία, σ. 16).
Ο δήμος υποδηλώνει ένα ειδικό τρόπο οργάνωσης της πολιτικής ζωής της πόλεως η οποία ορίζεται ως ένα σύνολο ελεύθερων πολιτών που αποφασίζουν, όπως προκύπτει από τη χρήση του «έδοξεν τη βουλή και τω δήμω» στο τυπικό όλων των δημοσίων εγγράφων. «Ο δήμος είναι κύριος των πάντων, και τα πάντα διοικεί με τα ψηφίσματα και με τα δικαστήρια όπου ο ίδιος κατέχει την εξουσία» (Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία) και ασκεί την εξουσία ως άμεση δημοκρατία, δηλαδή την ασκεί απευθείας ο ίδιος χωρίς «αντιπροσώπους».
Μια
τέτοια πολιτική κοινότητα, ακριβώς επειδή αντλούσε τη νομιμοποίησή της
από τον εαυτό της και μόνο, μπορούσε να υφίσταται μέσα από μια διεργασία
διαρκούς αυτοθέσμισης,
πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούσε να έχει μια συγκεκριμένη τελική
πολιτική μορφή η οποία διαμορφώθηκε μια για πάντα αλλά να βρίσκεται σε
μια συνεχή αυτοδημιουργία και αναδημιουργία, συγχρόνως.
Γιατί «η
αυτοθέσμιση δεν είναι κατάσταση, είναι διαδικασία που εκφράζεται ως
δραστηριότητα μεταβολής των “βασικών”, “καταστατικών” και
“συνταγματικών” νόμων (δηλαδή, της πολιτείας) και των άλλων θεσμών, όχι
όλων συλλήβδην και ταυτοχρόνως αλλά σταδιακά, σύμφωνα με τις ανάγκες και
τις περιστάσεις». (Κ. Καστοριάδης, ο.π.)
Μέσα από μια μακραίωνη πορεία, ο Δήμος:
• Από θεσμός που εξέφραζε ένα σύνολο πολιτών οι οποίοι αποφασίζουν και νομοθετούν άμεσα, μεταμορφώθηκε σε μια αποκρουστική καρικατούρα του προηγούμενου εαυτού του, την έμμεση «δημοκρατία» (θεσμό που εκφράζει ένα σύνολο υπηκόων οι οποίοι μεταβιβάζουν σε κάποιον άλλο το δικαίωμα να αποφασίζει και να νομοθετεί εξ’ ονόματος τους και εναντίον τους).
• Από τρόπος συγκρότησης μιας κοινότητας ελεύθερων πολιτών (που ήταν «αυτόνομη, αυτοδίκαιη και αυτοτελής» και στηριζόταν στο απαραβίαστο δικαίωμα να αποφασίζουν άμεσα εκείνοι που την ενσάρκωναν), μετασχηματίστηκε
σε έναν, ήσσονος σημασίας, γραφειοκρατικό θεσμό που εδράζεται σε μια
δουλική σχέση με την κρατική εξουσία, στο πλαίσιο της οποίας ο πρώην
ελεύθερος πολίτης μπορεί να υφίσταται μόνο ως δουλοπρεπής υπήκοος.
Με βάση αυτό το θεμελιώδες στοιχείο, η έμμεση δήθεν «δημοκρατία» αποτελεί πλήρη αναίρεση και ριζική άρνηση της δημοκρατίας: Η δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι δημοκρατία.
Κι ακριβώς, προκειμένου να επικαλυφθεί ο άκρως ολιγαρχικός χαρακτήρας της έμμεσης δήθεν «δημοκρατίας», εφευρέθηκε το τελετουργικό της αναγωγής του υπηκόου σε δήθεν «πολίτη» για μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, μέσω του οποίου απλώς επικυρώνεται δημοσίως η εν λευκώ εξουσιοδότηση
των υπηκόων στους επαγγελματίες πολιτικούς να αποφασίζουν για την
καλύτερη δυνατή διαχείριση των ευτελών συμφερόντων και των
εξευτελιστικών προνομίων τους.
Και οι υπήκοοι -επιλήσμονες της ιστορικής διδαχής σύμφωνα με την οποία «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος» (Samuel Johnson)-
σπεύδουν να παραχωρούν σε τακτά διαστήματα στους εξουσιοφρενείς
επαγγελματίες πολιτικούς μια εν λευκώ εξουσιοδότηση, η οποία τους
επιτρέπει να διευρύνουν αενάως τα υλικά τους συμφέροντα και τα προνόμιά
τους και να επιλύουν με επίπλαστο τρόπο τα πλείστα όσα
(αν)επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και σεξουαλικά τους
προβλήματά.
O ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ (γεν.
1944) είναι ψυχίατρος-νευρολόγος, Διδάκτωρ ψυχιατρικής της Ιατρικής
Σχολής του ΑΠΘ, με σπουδές στην Κοινωνιολογία. Υπήρξε συνεργάτης πολλών
περιοδικών και εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και η Ελευθεροτυπία (για 15 χρόνια μέχρι τις 4-2-2002). Συντάκτης της Έκθεσης για τα Ναρκωτικά
της Ειδικής Επιτροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1986) και
συγγραφέας 19 βιβλίων με θέμα τη δημόσια υγιεινή, την ψυχιατρική, τα
ναρκωτικά, την τρομοκρατία και την ιστορία.
«Πίσω από κάθε Σωτήρα βαδίζει ένας Δήμιος»
Samuel Johnson
Κατά τον ποιητή Shelley, η Εξουσία είναι σαν την πανούκλα που «μολύνει οτιδήποτε αγγίζει».
«Η θρησκεία είναι η επονείδιστη αρρώστια της ανθρωπότητας, η πολιτική είναι ο καρκίνος της». Henry de Montherland
Η δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι δημοκρατία.
Χαμιδιέ
Το Χωριό Των Ελληνοφώνων Ελλήνων Κρητικών Στη Συρία
Το χωριό Χαμιδιέ (στα σύνορα Συρίας και Λιβάνου) δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα κατόπιν εντολής του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, ο οποίος για άγνωστους λόγους έστειλε εκεί Ελληνες από την Κρήτη, οι οποίοι μέχρι σήμερα διατηρούν της κρητική διάλεκτο και χρησιμοποιούν τις μαντινάδες,,, Οι πρόγονοι αυτών των Έλλήνων Κρητικών ,που ζούν τώρα στη Συρία,είχαν εξοριστεί και εκδιωχθεί από την Κρήτη επί τουρκοκρατίας
Το Χωριό Των Ελληνοφώνων Ελλήνων Κρητικών Στη Συρία
Το χωριό Χαμιδιέ (στα σύνορα Συρίας και Λιβάνου) δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα κατόπιν εντολής του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, ο οποίος για άγνωστους λόγους έστειλε εκεί Ελληνες από την Κρήτη, οι οποίοι μέχρι σήμερα διατηρούν της κρητική διάλεκτο και χρησιμοποιούν τις μαντινάδες,,, Οι πρόγονοι αυτών των Έλλήνων Κρητικών ,που ζούν τώρα στη Συρία,είχαν εξοριστεί και εκδιωχθεί από την Κρήτη επί τουρκοκρατίας
Mέση Ανατολή | Οι τελευταίοι Έλληνες (2005)
Αυτό το ντοκυμαντέρ του Αργύρη Ντινόπουλου σε μία από τις πλέον θερμές περιοχές του πλανήτη δεν γυρίστηκε σε εμπόλεμη χρονική περίοδο. Καταγράφει τα ίχνη του ελληνισμού στην Συρία και στον Λίβανο. Η μαρτυρία του γιατρού Άγγελου Κεσέογλου έχει μια ξεχωριστή σημασία. Ο γιατρός είναι ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της γενιάς που πολέμησε στην Μέση Ανατολή στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 2005 ( όταν γυρίστηκε το ντοκυμαντέρ στην Μέση Ανατολή ) ο Άγγελος Κεσέογλου εξακολουθούσε- ύστερα από 50 χρόνια - να προσφέρει ιατρικές υπηρεσίες στους ασθενείς του.
Αυτό το ντοκυμαντέρ του Αργύρη Ντινόπουλου σε μία από τις πλέον θερμές περιοχές του πλανήτη δεν γυρίστηκε σε εμπόλεμη χρονική περίοδο. Καταγράφει τα ίχνη του ελληνισμού στην Συρία και στον Λίβανο. Η μαρτυρία του γιατρού Άγγελου Κεσέογλου έχει μια ξεχωριστή σημασία. Ο γιατρός είναι ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της γενιάς που πολέμησε στην Μέση Ανατολή στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 2005 ( όταν γυρίστηκε το ντοκυμαντέρ στην Μέση Ανατολή ) ο Άγγελος Κεσέογλου εξακολουθούσε- ύστερα από 50 χρόνια - να προσφέρει ιατρικές υπηρεσίες στους ασθενείς του.
Οι τελευταίοι Έλληνες του Καυκάσου
Περιγραφή θέματος
Δεκαπέντε χρόνια μετά την μυστική επιχείρηση με το όνομα «Χρυσόμαλλο Δέρας» για τον απεγκλωβισμό δεκαπέντε χιλιάδων Ελλήνων από τον εμπόλεμο Καύκασο ο Τάσος Τέλλογλου επιστρέφει στο Σοχούμι της Αμπχαζίας, την πόλη που χτίστηκε από την αρχή στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα από Έλληνες της Μικράς Ασίας. Σε μία πόλη που θυμίζει πια νεκρό τοπίο, η κάμερα των ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ ανακαλύπτει τα σημάδια που άφησαν πρώτα το καθεστώς του Στάλιν και στη συνέχεια η διαμάχη Γεωργίας – Αμπχαζίας στην μεγάλη Ελληνική κοινότητα της πόλης. Στην κάμερα των ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ μιλά η κόρη του Έλληνα υπουργού που εκτελέστηκε από τον Στάλιν, ο τελευταίος Έλληνας Υπουργός της Αμπχαζίας Νίκος Πατουλίδης, ένας τραυματισμένος από νάρκη μαχητής του Αμπχάζικου στρατού που ονειρεύεται να ζήσει στην Ελλάδα, μία καθηγήτρια μουσικής η οποία έμαθε να μιλά ελληνικά μαζεύοντας σχολικά εγχειρίδια από τα εγκαταλελειμμένα ελληνικά σχολεία της πόλης και ένας Έλληνας, που ήρθε στην Ελλάδα με το «Χρυσόμαλλο Δέρας» αλλά απογοητευμένος αποφάσισε πριν από μερικά χρόνια να επιστρέψει στο Σοχούμι.
el
- See more at: http://folders.skai.gr/main/theme?id=54&locale=el#sthash.thU8Gk37.dpuf
- See more at: http://folders.skai.gr/main/theme?id=54&locale=el#sthash.thU8Gk37.dpuf
Περιγραφή θέματος
Δεκαπέντε χρόνια μετά την μυστική επιχείρηση με το όνομα «Χρυσόμαλλο Δέρας» για τον απεγκλωβισμό δεκαπέντε χιλιάδων Ελλήνων από τον εμπόλεμο Καύκασο ο Τάσος Τέλλογλου επιστρέφει στο Σοχούμι της Αμπχαζίας, την πόλη που χτίστηκε από την αρχή στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα από Έλληνες της Μικράς Ασίας. Σε μία πόλη που θυμίζει πια νεκρό τοπίο, η κάμερα των ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ ανακαλύπτει τα σημάδια που άφησαν πρώτα το καθεστώς του Στάλιν και στη συνέχεια η διαμάχη Γεωργίας – Αμπχαζίας στην μεγάλη Ελληνική κοινότητα της πόλης. Στην κάμερα των ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ μιλά η κόρη του Έλληνα υπουργού που εκτελέστηκε από τον Στάλιν, ο τελευταίος Έλληνας Υπουργός της Αμπχαζίας Νίκος Πατουλίδης, ένας τραυματισμένος από νάρκη μαχητής του Αμπχάζικου στρατού που ονειρεύεται να ζήσει στην Ελλάδα, μία καθηγήτρια μουσικής η οποία έμαθε να μιλά ελληνικά μαζεύοντας σχολικά εγχειρίδια από τα εγκαταλελειμμένα ελληνικά σχολεία της πόλης και ένας Έλληνας, που ήρθε στην Ελλάδα με το «Χρυσόμαλλο Δέρας» αλλά απογοητευμένος αποφάσισε πριν από μερικά χρόνια να επιστρέψει στο Σοχούμι.
Περιγραφή θέματος
Δεκαπέντε χρόνια μετά την μυστική επιχείρηση με το όνομα «Χρυσόμαλλο Δέρας» για τον απεγκλωβισμό δεκαπέντε χιλιάδων Ελλήνων από τον εμπόλεμο Καύκασο ο Τάσος Τέλλογλου επιστρέφει στο Σοχούμι της Αμπχαζίας, την πόλη που χτίστηκε από την αρχή στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα από Έλληνες της Μικράς Ασίας. Σε μία πόλη που θυμίζει πια νεκρό τοπίο, η κάμερα των ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ ανακαλύπτει τα σημάδια που άφησαν πρώτα το καθεστώς του Στάλιν και στη συνέχεια η διαμάχη Γεωργίας – Αμπχαζίας στην μεγάλη Ελληνική κοινότητα της πόλης. Στην κάμερα των ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ μιλά η κόρη του Έλληνα υπουργού που εκτελέστηκε από τον Στάλιν, ο τελευταίος Έλληνας Υπουργός της Αμπχαζίας Νίκος Πατουλίδης, ένας τραυματισμένος από νάρκη μαχητής του Αμπχάζικου στρατού που ονειρεύεται να ζήσει στην Ελλάδα, μία καθηγήτρια μουσικής η οποία έμαθε να μιλά ελληνικά μαζεύοντας σχολικά εγχειρίδια από τα εγκαταλελειμμένα ελληνικά σχολεία της πόλης και ένας Έλληνας, που ήρθε στην Ελλάδα με το «Χρυσόμαλλο Δέρας» αλλά απογοητευμένος αποφάσισε πριν από μερικά χρόνια να επιστρέψει στο Σοχούμι.Περιγραφή θέματος
Δεκαπέντε χρόνια μετά την μυστική επιχείρηση με το όνομα «Χρυσόμαλλο Δέρας» για τον απεγκλωβισμό δεκαπέντε χιλιάδων Ελλήνων από τον εμπόλεμο Καύκασο ο Τάσος Τέλλογλου επιστρέφει στο Σοχούμι της Αμπχαζίας, την πόλη που χτίστηκε από την αρχή στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα από Έλληνες της Μικράς Ασίας. Σε μία πόλη που θυμίζει πια νεκρό τοπίο, η κάμερα των ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ ανακαλύπτει τα σημάδια που άφησαν πρώτα το καθεστώς του Στάλιν και στη συνέχεια η διαμάχη Γεωργίας – Αμπχαζίας στην μεγάλη Ελληνική κοινότητα της πόλης. Στην κάμερα των ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ μιλά η κόρη του Έλληνα υπουργού που εκτελέστηκε από τον Στάλιν, ο τελευταίος Έλληνας Υπουργός της Αμπχαζίας Νίκος Πατουλίδης, ένας τραυματισμένος από νάρκη μαχητής του Αμπχάζικου στρατού που ονειρεύεται να ζήσει στην Ελλάδα, μία καθηγήτρια μουσικής η οποία έμαθε να μιλά ελληνικά μαζεύοντας σχολικά εγχειρίδια από τα εγκαταλελειμμένα ελληνικά σχολεία της πόλης και ένας Έλληνας, που ήρθε στην Ελλάδα με το «Χρυσόμαλλο Δέρας» αλλά απογοητευμένος αποφάσισε πριν από μερικά χρόνια να επιστρέψει στο Σοχούμι.- See more at: http://folders.skai.gr/main/theme?id=54&locale=el#sthash.thU8Gk37.dpuf
ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ;
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Ζούμε κρίσημεs στιγμές, στιγμές ζωής η θανάτου του ελληνισμού, της ελληνικής κοινωνίας, της ίδιας μας της ύπαρξης σαν έθνος, σαν λαός, σαν πρόσωπα και κοινωνικές μονάδες. Ζούμε την αποκορύφωμα ενός μεγάλου δράματος, ενός αδυσώπητου πολέμου κατά της Ελλάδας κατά της Ορθοδοξίας, κατά των ίδιων των Ελλήνων, κατά της ίδιας της επιβίωσης μας, της ίδιας της ζωής μας.
Η Ελλάδα μπορεί αύριο να μην υπάρχει, ο τόπος αυτός που έγραψε επί τόσες χιλιετίες αμέτρητες σελίδες ένδοξης ιστορίας, που έβγαλε αμέτρητους ήρωες και μάρτυρες, που έδωσε το παράδειγμα του ηρωισμού στην παγκόσμια ιστορία, μπορεί αύριο να είναι μια θλιβερή ανάμνηση καθώς τίποτα πια δεν θα θυμίζει την ύπαρξη του.
Άνθρωποι ανίκανοι, προδότες, εφιάλτες, συνωμότησαν επί πολλές δεκαετίες για να φτάσουμε σήμερα στο χείλος της καταστροφής. Πολιτικοί απατεώνες, «επιχειρηματίες» μεγαλοεργολάβοι που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κατακλέψουν τον κρατικό κορβανά, λαοπλάνοι-προδότες ηγέτες, που ήξεραν να γοητεύουν τον ανίδεο λαό τάζοντας του ποταμούς από λεφτά για να τον οδηγήσουν στην καταστροφή, έθρεψαν ένα κατεστημένο που το στήριξαν και μεγάλες κοινωνικές ομάδες γιατί είχαν επιστέψει πως θα είναι συνεταίροι στην απάτη και στην καταστροφή του τόπου μας. Όλοι αυτοί μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα. Έπαιξαν με τον πιο έντεχνο τρόπο το άτιμο παιχνίδι της δεξιάς και της αριστεράς εξαλείφοντας κάθε εθνική προοπτική για την σωτηρία της πατρίδας, μοίρασαν αμέτρητα ψέματα και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να κοροϊδεύουν με τον πιο αισχρό τρόπο, τάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας λες και απευθύνονται σε ανθρώπινα ζωοειδή που δεν έχουν καμία συνείδηση της ύπαρξης τους. Παράτησαν όλα τα εθνικά θέματα και οδήγησαν την Ελλάδα στο σημείο να αποδέχεται τον καθημερινό βιασμό της εθνικής της ακεραιότητας, της εθνικής της αξιοπρέπειας. Να παρατηρεί τουρκικές φρεγάτες να κάνουν κρουαζιέρα έξω από το Σούνιο, να ακούει γειτονικούς λαούς που ευεργετηθήκαν από την χώρα μας να μας βρίζουν με τον πιο αισχρό τρόπο, να δέχεται χωρίς καμία αντίδραση να παρουσιάζουν οι τοκογλύφοι διεστραμμένοι ληστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον ελληνικό λαό σαν τον πιο διεφθαρμένο λαό του κόσμου, γιατί οι ίδιοι οι ηγέτες του υιοθέτησαν όλους αυτούς τους εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς. Κανάλια, δημοσιογράφοι, εφημερίδες και ραδιοφωνικοί σταθμοί, συνεργάστηκαν με άριστο τρόπο με όλο αυτό το προδοτικό σύστημα για να πείσουν αυτόν τον κόσμο ότι πρέπει να αυτοκαταστραφεί, ότι πρέπει να εξαφανιστεί, ότι δεν πρέπει να έχει νοσοκομεία γιατρούς και φάρμακα, ότι δεν πρέπει να διδάσκεται την γλώσσα του, ότι πρέπει να ξεχάσει την ιστορία του, ότι δεν πρέπει να έχει θρησκευτικά πιστεύω να έχει αγίους και να προσκυνά τον Χριστό και την Παναγία, ότι πρέπει να βάλει πάνω από το κεφάλια του τους εκατοντάδες χιλιάδες φανατικούς μουσουλμάνους που μας τους έφεραν με το έτσι θέλω και τους εγκατέστησαν μέσα στα σπίτια μας, ότι πρέπει να αυτοκτονεί για το «καλό» του και για την «ευημερία» του
Και όλοι εμείς τους πιστέψαμε, τους ακολουθήσαμε και το πιο τραγικό ακόμα τους πιστεύουμε ενώ περπατούμε πάνω από τα αποκαΐδια της ίδιας μας της καταστροφής, της λεηλασίας της χώρας μας. Αύριο όλοι εμείς θα πάμε στις κάλπες να ψηφήσουμε ξανά αυτούς τους προδότες, αυτούς που κατέστρεψαν ότι ιερό και όσιο, την ίδια μας την ύπαρξη, την ίδια την ζωή μας για να τους ανταμείψουμε στο εγκληματικό τους έργο. Είμαστε και εμείς συνένοχοι αυτής της καταστροφής. Είμαστε και εμείς συνένοχοι να παρατηρούμε άφωνοι την αυτοκαταστροφή αυτής της χώρας που κάποτε δίδαξε τον πολιτισμό, την δημοκρατία, την ελευθερία και την μόνη ορθή διδασκαλία του ευαγγελίου.
Μήπως είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες ;
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
"Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες";
Ένα κείμενο ιστορικό για το σκοτεινό μας παρόν
Η ιστορία είναι πάντα πολύ χρήσιμος οδηγός για να αναλύσεις το παρόν
και ίσως να προβλέψεις και όσα έρχονται στο άμεσο έστω μέλλον. Γι΄ αυτό
ίσως γίνεται μεγάλη προσπάθεια να μας πείσουν ότι και δεν πρέπει να την
μαθαίνουμε και όσοι την γνωρίζουν θα πρέπει γρήγορα να την αφήσουν πίσω.
Αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων εντόπισε και μας έστειλε το κείμενο που ακολουθεί με την υπογραφή της Αθηνάς Κατσαφάδου .
Έχει ενδιαφέρον κι όχι μόνο ιστορικό. Καταλήγει στο ερώτημα: "Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες";
«…Έτσι πήραμε τον δρόμο προς τη Δύση για να απαλλαγούμε από τον Τούρκο κι ενώ πετύχαμε πλέον να «ανήκομεν εις την Δύσιν» -καθώς τα έχουμε δώσει όλα- βρίσκουμε πάλι τον Τούρκο μπροστά μας… Ήμασταν ενήλικες και για να συγχρονιστούμε με τα ανθρωπολογικά βρέφη της ιστορίας μάθαμε να μπουσουλάμε πίσω τους. Και συνεχίσαμε. Ξεχνώντας ότι υπάρχει και το όρθιο βάδισμα...»
Γράφει η Αθηνά Κατσαφάδου
Δικηγόρος, τ. πρόεδρος Δ.Σ. Πειραιά
Για να αντιληφθούμε σε βάθος αυτό που συμβαίνει σήμερα στη δύστυχη χώρα μας πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα της ιστορίας μας, τα αίτια και τις αφορμές της Δ’ Σταυροφορίας και τον διαμελισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που επιμελώς αποκρύπτονται, αποσιωπούνται και δεν διδάσκονται στα σχολεία μας. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό έχει να κάνει με τη γεωπολιτική προσήλωση της πολιτικο-οικονομικής ελίτ της χώρας στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», δηλαδή σε Ευρωπαϊκή Ένωση (για να ακριβολογούμε, γερμανική Ευρώπη) και ΗΠΑ.
Τα σύνορά μας, παρά την ένταξή μας στην Ε.Ε., ουδέποτε αναγνωρίστηκαν ως σύνορα της Ευρώπης. Η γεωργία και η κτηνοτροφία μας σχεδόν κατεστράφησαν και η βιομηχανία και η ανθούσα βιοτεχνία μας εξαφανίζονται. Το νόμισμά μας, η παλαιότατη δραχμή, αντικαταστάθηκε από το πανάκριβο γερμανικό ευρώ. Έχουμε μεταβληθεί σε λαό καταναλωτών των δυτικών προϊόντων και κυρίως των πολιτιστικών σκουπιδιών τους. Αυτή είναι η επιδίωξη της Δύσης. Να μην παράγουμε τίποτε και να είμαστε απλώς μεταπράτες.
Εμείς, εις πείσμα των καιρών, θα αναπλεύσουμε το ρεύμα της αιμάσσουσας ιστορίας μας προκειμένου να αναδειχθεί και να κατανοηθεί αρκούντος ότι υπήρξαμε η πρώτη αποικία των Δυτικών τριακόσια χρόνια πριν στραφούν προς την αποικιοποίηση των Δυτικών Ινδιών, Αντιλλών, Κούβας κ.λ.π. Σήμερα μέσω των Μνημονίων έχουμε πάλι μεταβληθεί απροκάλυπτα σε αποικία της Δύσης με νέους τρόπους επίθεσης και επιβολής της Νέας Τάκης, καθόλου πιο ήπιους από τους παλαιότερους.
Θα προσπαθήσουμε όσο είναι δυνατόν να καταγράψουμε τα αίτια και τις συνέπειες που είχαν και συνεχίζουν να έχουν για τη χώρα η Φραγκοκρατία και η Άλωση. Η αποικιοκρατική πρακτική των Δυτικών είχε αρχίσει να τίθεται σε εφαρμογή πριν από την Άλωση. Το Βυζάντιο αποτελούσε ήδη ημιαποικία. Δεν υπολειπόταν παρά η τελευταία πράξη του δράματος…
Η πτώση του Βυζαντίου
Η ήττα του Βυζαντινού στρατού το 1071 στη μάχη του Ματζικέρτ, υπό τον γενναίο και τραγικό ταυτόχρονα αυτοκράτορα Ρωμανό Δ’ τον Διογένη έπειτα από προδοσία της παλατινής γραφειοκρατίας, αποτελεί ορόσημο στη Βυζαντινή ιστορία, καθώς οι Σελτούκοι Τούρκοι εγκαθίστανται πλέον οριστικώς στην Μικρά Ασία.
Το 1081 ανεβαίνει στον θρόνο ο Αλέξιος Κομνηνός (1081 – 1118), ο οποίος αναρέπει την προϊούσα παρακμή της αυτοκρατορίας. Αντιμετώπισε τους Νορμανδούς του Ροβέρτου Γυισκάρδου, τους Πετσενέγους (Σκύθες, κατά την Άννα Κομνηνή), τους Κουμάνους και τους Τούρκους της Μικράς Ασίας. Τότε εμφανίζονται για πρώτη φορά στην περιοχή οι Σταυροφόροι που ξεκινούσαν να απελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους από τους Άραβες και τους Τούρκους. Ο Αλέξιος αντελήφθη πολύ νωρίς τους κινδύνους που εγκυμονούσε για το Βυζάντιο η άφιξη των Σταυροφόρων, που δύσκολα μπορούσαν να κρύψουν κάτω από τον μανδύα του «Ιερού Πολέμου» τις βλέψεις τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Μικράς Ασίας, δηλαδή στην περιοχή καθαυτό του Βυζαντίου.
Ο Αλέξιος, σε αντάλλαγμα της βοήθειας που του παρείχαν με τον στόλο τους οι Ενετοί εναντίον του Ροβέρτου Γυισκάρδου και των Νορμανδών (τον οποίο νίκησε κατά κράτος), τους παραχωρεί μεγάλα προνόμια. Τους απάλλαξε από τους φόρους σε όλες τις χώρες που τελούσαν υπό την κυριαρχία των Ρωμαίων, χωρίς να πληρώνουν ούτε έναν οβολό ως τελωνειακό δασμό. Εξαιρέθηκαν έτσι από κάθε ρωμαϊκό έλεγχο.
Περιγράφοντας την Α’ Σταυροφορία (1097 – 1104) καταγράφει στην Αλεξιάδα η Άννα Κομνηνή την άποψη του πατέρα της για τους Σταυροφόρους Λατίνους: «Προέβλεπε επίσης την αστάθεια και την αναξιοπιστία των ανθρώπων εκείνων που αλλάζουν κατεύθυνση σαν τον Εύριπο και ήταν διατεθειμένοι να πουλήσουν για έναν οβολό ακόμα και τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Τόσο φιλοχρήματοι ήσαν». Άρχιζε ήδη η οικονομική αιμορραγία του Βυζαντίου…
Ο Μανουήλ Κομνηνός (1143 – 1180), εγγονός του Αλεξίου, για να αντιμετωπίσει τους Νορμανδούς, τους Σελτζούκους του Ικονίου και τους Σταυροφόρους, θα επιτρέψει κι αυτός υπερμέτρως την διείσδυση των Λατίνων όχι μόνον στην οικονομία, αλλά και στον στρατό. Έτσι εξέλιπε η οικονομική ευρωστία του Βυζαντίου, αφού ο άλλοτε κραταιός βυζαντινός στόλος δεν είχε πλέον τον έλεγχο των θαλασσών. Το 1145 είχε αρχίσει η Β’ Σταυροφορία. Ο Μανουήλ στο τέλος της ζωής του προσπαθεί να περιορίσει τους Λατίνους εμπόρους και να ενισχύσει τους στρατιώτες – ιδιοκτήτες γης.
Ο διάδοχός του (1182 – 1185), Ανδρόνικος Κομνηνός, προσπαθεί με ένα πάθος απελπισμένο να ανορθώσει την παραπαίουσα Αυτοκρατορία. Έχει κατανοήσει τον φοβερό κίνδυνο των Λατίνων – Φράγκων από τη μία και των Σελτζούκων από την άλλη. Καταλαβαίνει πως εάν δεν επανέλθουν τα λιμάνια, οι εμπορικοί δρόμοι, η ναυτιλία και το εμπόριο, γενικότερα εάν δεν επανακυριαρχήσουν οι βυζαντινοί στην οικονομία τους, την οποία ελέγχουν κατά μέγιστο ποσοστό οι ξένοι (το ίδιο δεν συμβαίνει και σήμερα;) σωτηρία δεν υπάρχει. Ξεκινά αμέσως βαθιά κοινωνική και οικονομική μεταρρύθμιση με νόμους αυστηρούς κατά των γαιοκτημόνων και φοροεισπρακτόρων (εμείς τους απαλλάσσουμε με τροπολογίες ντροπής για τους βουλευτές που τις ψηφίζουν).
Ενδεικτικό του κλίματος κατά των Λατίνων είναι το ακόλουθο γεγονός:
Τον Μάιο του 1182 ξεσηκώνεται ο λαός της Κωνσταντινούπολης και προβαίνει σε εκτεταμένη λεηλασία και σφαγή των Λατίνων. Οι Νορμανδοί στις 15 Αυγούστου θα πολιορκήσουν την Θεσσαλονίκη και μετά από ηρωική αντίσταση δέκα ημερών θα την καταλάβουν και θα την λεηλατήσουν. Οι «δυνατοί», δηλαδή οι μεγαλογαιοκτήμονες της Θεσσαλονίκης, είχαν συμμαχήσει με τους Νορμανδούς. Αντίθετα, οι λαϊκές τάξεις, οι καλόγεροι και η φρουρά στάθηκαν γενναίοι υπερασπιστές της Θεσσαλονίκης, γράφει ο Γ. Κορδάτος.
Η συμμαχία των δυνατών με τους Νορμανδούς είναι δεδομένη και όλοι μαζί βαδίζουν κατά της Κωνσταντινούπολης. Οι «δυνατοί» οργανώνουν πραξικόπημα κατά του Ανδρόνικου. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1185 ένα μέρος του λαού, παραπλανημένο και από το φόβο της επέλασης των Νορμανδών, θα συνταχθεί με τους πραξικοπηματίες. Συλλαμβάνουν τον Ανδρόνικο, τον οποίο κατακρεουργεί κατά απόλυτα απεχθή τρόπο ο όχλος.
Στα επόμενα 19 χρόνια, μέχρι το 1204, η εσωτερική υπονόμευση επιδεινώνεται αδιαλείπτως. Ο δόγης Ερρίκος Δάνδολο συναποφασίζει με τον Πάπα Ινοκέντιο τον Γ’ την Δ’ Σταυροφορία, η οποία δίνει την ευκαιρία στους Δυτικούς να βάλλουν κατά του Βυζαντίου υπό το πρόσχημα της αποκατάστασης στον θρόνο του έκπτωτου αυτοκράτορα Αλέξιου Δ’ Άγγελου.
Ο Νικήτας Χωνιάτης, βυζαντινός λόγιος και χρονικογράφος της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, που κατάφερε και ξέφυγε από την αιχμαλωσία, ξεσπά σε θρήνο: «Ω Πόλη, βασίλισσα των πόλεων, ποιος μας χωρίζει από εσένα, σαν την μητέρα από τα αγαπημένα της παιδιά; Τι θα απογίνουμε; Που θα πάμε; Ποια παρηγοριά θα βρούμε, ξεριζωμένοι από τον κόρφο σου; Θα γίνουμε τραγούδι και θρύλος στο στόμα των εθνών, σύντροφοι των πουλιών, εξασφαλίζοντας την τροφή μας όπως τύχει και πίνοντας αντί για νερό χολή;»…
Ο μεγάλος Βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν γράφει: «Η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης δεν έχει αντίστοιχό της στην Ιστορία (…) Ξεχύθηκε ένας ωρυόμενος όχλος στους δρόμους και τα σπίτια, αρπάζοντας οτιδήποτε γυάλιζε και καταστρέφοντας οτιδήποτε δεν μπορούσαν να κουβαλήσουν, σταματώντας μόνο για να σκοτώσουν και να βιάσουν ή για να ανοίξουν τα κελάρια και να πιούν. Στην ίδια την Αγια-Σοφιά έβλεπε κανείς μεθυσμένους στρατιώτες να σχίζουν τις μεταξωτές κουρτίνες και να γκρεμίζουν ή να κομματιάζουν τα μεγάλα ασημένια εικονοστάσια, ενώ ποδοπατούσαν ασεβέστατα άγιες εικόνες και ιερά βιβλία. Επί τρεις ημέρες εξακολουθούσαν οι φρικιαστικές σκηνές της λεηλασίας κα της αιματοχυσίας, ώσπου η τεράστια και ωραία πόλη έγινε ένα ερείπιο».
Καταλαμβάνοντας την Κωνσταντινούπολη, οι Λατίνοι εγκαθιστούν Λατίνο αυτοκράτορα, τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, και Λατίνο Πατριάρχη, τον Βενετό Θωμά Μοριζίνι. Τα εδάφη της ηττημένης Αυτοκρατορίας διενεμήθησαν στους νικητές με την Partitio Romanie, τη συνθήκη διαμελισμού της Ρωμανίας. Βάσει της Partitio Romanie, οι Ενετοί έλαβαν τα 3/8 της επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης, η οποία θα μείνει στα χέρια τους πάνω από τέσσερις αιώνες (1204 – 1669), της Κύπρου, την οποία κατέχουν σχεδόν τέσσερις αιώνες (1204 – 1571), και των Ιονίων Νήσων, στα οποία κυριαρχούν σχεδόν επτά αιώνες (1204 – 1861).
Μετά την πτώση της Πόλης, οι δυτικοί σπεύδουν να απομυζήσουν κάθε πόρο. Στη Χίο, για παράδειγμα, εγκαθιδρύθη κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Γενουατών (1345 – 1566) ένα πρωτότυπο αποικιακό καθεστώς, μία μονοπωλιακή μετοχική εταιρεία, η πρώτη μετοχική εταιρεία της Ιστορίας, η οποία κατείχε το μονοπώλιο της εκμετάλλευσης της μαστίχας. Οι καλλιεργητές είχαν εκπέσει σε δουλοπάροικους και αργότερα σε δούλους. Κάτι παρόμοιο έγινε και στην Κύπρο, με την παραγωγή ζάχαρης. Οι Δυτικοί, εκτός από την ληστρικότητα στο οικονομικό πεδίο, διεξήγαν και απηνείς διωγμούς κατά των υποδούλων «αλλοθρήσκων». Η μισαλλοδοξία τους κατά των Ελλήνων Ορθοδόξων είναι τέτοιας έκτασης που στην Κύπρο το 1211 οι Λατίνοι επίσκοποι έκαψαν 12 Έλληνες μοναχούς και τον ηγούμενο. Η Ιερά Εξέτασή τους συνέχισε τις καταδίκες των ορθοδόξων μέχρι και τον 16ο αιώνα. Στην Κρήτη πεντακόσιοι ορθόδοξοι κληρικοί εξορίστηκαν, ενώ εβδομήντα τέσσερις βρήκαν οικτρό θάνατο με στραγγαλισμό και απαγχονισμό στη Ρώμη.
Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες;
Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα απετέλεσε κυριολεκτικά την πρώτη σπουδή αποικιοκρατίας των Δυτικών τριακόσια χρόνια πριν από την επίθεση της Δύσης στο Νέο Κόσμο και την Αφρική. Επάνω στη χώρα μας απέκτησαν τεχνογνωσία αποικιοκράτη! Η Άλωση, ωστόσο, για τους Δυτικούς σημαίνει κάτι παραπάνω από γεωγραφική επέκταση και οικονομική άνθηση. Με την πτώση της Πόλης, αρχίζει η «Αναγέννηση» της Δύσης. Τα Πανεπιστήμια, οι Τέχνες, οι καθεδρικοί ναοί, η Επιστήμη και οι Έρευνες, η χρηματοδότηση των εξερευνήσεων κ.α., όλα αυτά πάτησαν πάνω στα συσσωρευμένα πνευματικά και υλικά λάφυρα και στους χιλιάδες τόνους χρυσού (ρωσικά αρχεία) που άρπαξαν από την καθημαγμένη «καθ’ ημάς Ανατολή». Η Αναγέννηση της Δύσης βασίζεται στο βιαίως σφαγιασθέν πτώμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μας από τους ομοθρήσκους της.
Σήμερα η χώρα μας λιώνει. Η πνευματική, οικονομική και κοινωνική παρακμή είναι προϊούσα και ελπίδα με προοπτικές δεν διαφαίνεται. Το δημογραφικό έχει ξεπεράσει την «κόκκινη γραμμή». Τα εθνικά μας θέματα είναι εκτεθειμένα σε χέρια πολιτικών που δεν πιστεύουν στην ανεξαρτησία και στο συμφέρον της χώρας μας.
Απευθύνομαι στην ιερή τρέλα των Ελλήνων, έξω από ιδεολογίες και κομματικούς σχηματισμούς, την οποία επικαλούμαι. Αυτή η ιερή τρέλα έχει συμπυκνωμένα όλα τα «συμφωνημένα υπονοούμενα» της φυλής. Είναι κρυμμένη μέσα στο παμπάλαιο σεντούκι της ιστορίας μας και εμφανίζεται πάντα όταν έχουμε φτάσει στην τελευταία γραμμή άμυνας. Έχω εμπιστοσύνη.
Αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων εντόπισε και μας έστειλε το κείμενο που ακολουθεί με την υπογραφή της Αθηνάς Κατσαφάδου .
Έχει ενδιαφέρον κι όχι μόνο ιστορικό. Καταλήγει στο ερώτημα: "Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες";
«…Έτσι πήραμε τον δρόμο προς τη Δύση για να απαλλαγούμε από τον Τούρκο κι ενώ πετύχαμε πλέον να «ανήκομεν εις την Δύσιν» -καθώς τα έχουμε δώσει όλα- βρίσκουμε πάλι τον Τούρκο μπροστά μας… Ήμασταν ενήλικες και για να συγχρονιστούμε με τα ανθρωπολογικά βρέφη της ιστορίας μάθαμε να μπουσουλάμε πίσω τους. Και συνεχίσαμε. Ξεχνώντας ότι υπάρχει και το όρθιο βάδισμα...»
Γράφει η Αθηνά Κατσαφάδου
Δικηγόρος, τ. πρόεδρος Δ.Σ. Πειραιά
Για να αντιληφθούμε σε βάθος αυτό που συμβαίνει σήμερα στη δύστυχη χώρα μας πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα της ιστορίας μας, τα αίτια και τις αφορμές της Δ’ Σταυροφορίας και τον διαμελισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που επιμελώς αποκρύπτονται, αποσιωπούνται και δεν διδάσκονται στα σχολεία μας. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό έχει να κάνει με τη γεωπολιτική προσήλωση της πολιτικο-οικονομικής ελίτ της χώρας στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», δηλαδή σε Ευρωπαϊκή Ένωση (για να ακριβολογούμε, γερμανική Ευρώπη) και ΗΠΑ.
Τα σύνορά μας, παρά την ένταξή μας στην Ε.Ε., ουδέποτε αναγνωρίστηκαν ως σύνορα της Ευρώπης. Η γεωργία και η κτηνοτροφία μας σχεδόν κατεστράφησαν και η βιομηχανία και η ανθούσα βιοτεχνία μας εξαφανίζονται. Το νόμισμά μας, η παλαιότατη δραχμή, αντικαταστάθηκε από το πανάκριβο γερμανικό ευρώ. Έχουμε μεταβληθεί σε λαό καταναλωτών των δυτικών προϊόντων και κυρίως των πολιτιστικών σκουπιδιών τους. Αυτή είναι η επιδίωξη της Δύσης. Να μην παράγουμε τίποτε και να είμαστε απλώς μεταπράτες.
Εμείς, εις πείσμα των καιρών, θα αναπλεύσουμε το ρεύμα της αιμάσσουσας ιστορίας μας προκειμένου να αναδειχθεί και να κατανοηθεί αρκούντος ότι υπήρξαμε η πρώτη αποικία των Δυτικών τριακόσια χρόνια πριν στραφούν προς την αποικιοποίηση των Δυτικών Ινδιών, Αντιλλών, Κούβας κ.λ.π. Σήμερα μέσω των Μνημονίων έχουμε πάλι μεταβληθεί απροκάλυπτα σε αποικία της Δύσης με νέους τρόπους επίθεσης και επιβολής της Νέας Τάκης, καθόλου πιο ήπιους από τους παλαιότερους.
Θα προσπαθήσουμε όσο είναι δυνατόν να καταγράψουμε τα αίτια και τις συνέπειες που είχαν και συνεχίζουν να έχουν για τη χώρα η Φραγκοκρατία και η Άλωση. Η αποικιοκρατική πρακτική των Δυτικών είχε αρχίσει να τίθεται σε εφαρμογή πριν από την Άλωση. Το Βυζάντιο αποτελούσε ήδη ημιαποικία. Δεν υπολειπόταν παρά η τελευταία πράξη του δράματος…
Η πτώση του Βυζαντίου
Η ήττα του Βυζαντινού στρατού το 1071 στη μάχη του Ματζικέρτ, υπό τον γενναίο και τραγικό ταυτόχρονα αυτοκράτορα Ρωμανό Δ’ τον Διογένη έπειτα από προδοσία της παλατινής γραφειοκρατίας, αποτελεί ορόσημο στη Βυζαντινή ιστορία, καθώς οι Σελτούκοι Τούρκοι εγκαθίστανται πλέον οριστικώς στην Μικρά Ασία.
Το 1081 ανεβαίνει στον θρόνο ο Αλέξιος Κομνηνός (1081 – 1118), ο οποίος αναρέπει την προϊούσα παρακμή της αυτοκρατορίας. Αντιμετώπισε τους Νορμανδούς του Ροβέρτου Γυισκάρδου, τους Πετσενέγους (Σκύθες, κατά την Άννα Κομνηνή), τους Κουμάνους και τους Τούρκους της Μικράς Ασίας. Τότε εμφανίζονται για πρώτη φορά στην περιοχή οι Σταυροφόροι που ξεκινούσαν να απελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους από τους Άραβες και τους Τούρκους. Ο Αλέξιος αντελήφθη πολύ νωρίς τους κινδύνους που εγκυμονούσε για το Βυζάντιο η άφιξη των Σταυροφόρων, που δύσκολα μπορούσαν να κρύψουν κάτω από τον μανδύα του «Ιερού Πολέμου» τις βλέψεις τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Μικράς Ασίας, δηλαδή στην περιοχή καθαυτό του Βυζαντίου.
Ο Αλέξιος, σε αντάλλαγμα της βοήθειας που του παρείχαν με τον στόλο τους οι Ενετοί εναντίον του Ροβέρτου Γυισκάρδου και των Νορμανδών (τον οποίο νίκησε κατά κράτος), τους παραχωρεί μεγάλα προνόμια. Τους απάλλαξε από τους φόρους σε όλες τις χώρες που τελούσαν υπό την κυριαρχία των Ρωμαίων, χωρίς να πληρώνουν ούτε έναν οβολό ως τελωνειακό δασμό. Εξαιρέθηκαν έτσι από κάθε ρωμαϊκό έλεγχο.
Περιγράφοντας την Α’ Σταυροφορία (1097 – 1104) καταγράφει στην Αλεξιάδα η Άννα Κομνηνή την άποψη του πατέρα της για τους Σταυροφόρους Λατίνους: «Προέβλεπε επίσης την αστάθεια και την αναξιοπιστία των ανθρώπων εκείνων που αλλάζουν κατεύθυνση σαν τον Εύριπο και ήταν διατεθειμένοι να πουλήσουν για έναν οβολό ακόμα και τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Τόσο φιλοχρήματοι ήσαν». Άρχιζε ήδη η οικονομική αιμορραγία του Βυζαντίου…
Ο Μανουήλ Κομνηνός (1143 – 1180), εγγονός του Αλεξίου, για να αντιμετωπίσει τους Νορμανδούς, τους Σελτζούκους του Ικονίου και τους Σταυροφόρους, θα επιτρέψει κι αυτός υπερμέτρως την διείσδυση των Λατίνων όχι μόνον στην οικονομία, αλλά και στον στρατό. Έτσι εξέλιπε η οικονομική ευρωστία του Βυζαντίου, αφού ο άλλοτε κραταιός βυζαντινός στόλος δεν είχε πλέον τον έλεγχο των θαλασσών. Το 1145 είχε αρχίσει η Β’ Σταυροφορία. Ο Μανουήλ στο τέλος της ζωής του προσπαθεί να περιορίσει τους Λατίνους εμπόρους και να ενισχύσει τους στρατιώτες – ιδιοκτήτες γης.
Ο διάδοχός του (1182 – 1185), Ανδρόνικος Κομνηνός, προσπαθεί με ένα πάθος απελπισμένο να ανορθώσει την παραπαίουσα Αυτοκρατορία. Έχει κατανοήσει τον φοβερό κίνδυνο των Λατίνων – Φράγκων από τη μία και των Σελτζούκων από την άλλη. Καταλαβαίνει πως εάν δεν επανέλθουν τα λιμάνια, οι εμπορικοί δρόμοι, η ναυτιλία και το εμπόριο, γενικότερα εάν δεν επανακυριαρχήσουν οι βυζαντινοί στην οικονομία τους, την οποία ελέγχουν κατά μέγιστο ποσοστό οι ξένοι (το ίδιο δεν συμβαίνει και σήμερα;) σωτηρία δεν υπάρχει. Ξεκινά αμέσως βαθιά κοινωνική και οικονομική μεταρρύθμιση με νόμους αυστηρούς κατά των γαιοκτημόνων και φοροεισπρακτόρων (εμείς τους απαλλάσσουμε με τροπολογίες ντροπής για τους βουλευτές που τις ψηφίζουν).
Ενδεικτικό του κλίματος κατά των Λατίνων είναι το ακόλουθο γεγονός:
Τον Μάιο του 1182 ξεσηκώνεται ο λαός της Κωνσταντινούπολης και προβαίνει σε εκτεταμένη λεηλασία και σφαγή των Λατίνων. Οι Νορμανδοί στις 15 Αυγούστου θα πολιορκήσουν την Θεσσαλονίκη και μετά από ηρωική αντίσταση δέκα ημερών θα την καταλάβουν και θα την λεηλατήσουν. Οι «δυνατοί», δηλαδή οι μεγαλογαιοκτήμονες της Θεσσαλονίκης, είχαν συμμαχήσει με τους Νορμανδούς. Αντίθετα, οι λαϊκές τάξεις, οι καλόγεροι και η φρουρά στάθηκαν γενναίοι υπερασπιστές της Θεσσαλονίκης, γράφει ο Γ. Κορδάτος.
Η συμμαχία των δυνατών με τους Νορμανδούς είναι δεδομένη και όλοι μαζί βαδίζουν κατά της Κωνσταντινούπολης. Οι «δυνατοί» οργανώνουν πραξικόπημα κατά του Ανδρόνικου. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1185 ένα μέρος του λαού, παραπλανημένο και από το φόβο της επέλασης των Νορμανδών, θα συνταχθεί με τους πραξικοπηματίες. Συλλαμβάνουν τον Ανδρόνικο, τον οποίο κατακρεουργεί κατά απόλυτα απεχθή τρόπο ο όχλος.
Στα επόμενα 19 χρόνια, μέχρι το 1204, η εσωτερική υπονόμευση επιδεινώνεται αδιαλείπτως. Ο δόγης Ερρίκος Δάνδολο συναποφασίζει με τον Πάπα Ινοκέντιο τον Γ’ την Δ’ Σταυροφορία, η οποία δίνει την ευκαιρία στους Δυτικούς να βάλλουν κατά του Βυζαντίου υπό το πρόσχημα της αποκατάστασης στον θρόνο του έκπτωτου αυτοκράτορα Αλέξιου Δ’ Άγγελου.
Ο Νικήτας Χωνιάτης, βυζαντινός λόγιος και χρονικογράφος της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, που κατάφερε και ξέφυγε από την αιχμαλωσία, ξεσπά σε θρήνο: «Ω Πόλη, βασίλισσα των πόλεων, ποιος μας χωρίζει από εσένα, σαν την μητέρα από τα αγαπημένα της παιδιά; Τι θα απογίνουμε; Που θα πάμε; Ποια παρηγοριά θα βρούμε, ξεριζωμένοι από τον κόρφο σου; Θα γίνουμε τραγούδι και θρύλος στο στόμα των εθνών, σύντροφοι των πουλιών, εξασφαλίζοντας την τροφή μας όπως τύχει και πίνοντας αντί για νερό χολή;»…
Ο μεγάλος Βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν γράφει: «Η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης δεν έχει αντίστοιχό της στην Ιστορία (…) Ξεχύθηκε ένας ωρυόμενος όχλος στους δρόμους και τα σπίτια, αρπάζοντας οτιδήποτε γυάλιζε και καταστρέφοντας οτιδήποτε δεν μπορούσαν να κουβαλήσουν, σταματώντας μόνο για να σκοτώσουν και να βιάσουν ή για να ανοίξουν τα κελάρια και να πιούν. Στην ίδια την Αγια-Σοφιά έβλεπε κανείς μεθυσμένους στρατιώτες να σχίζουν τις μεταξωτές κουρτίνες και να γκρεμίζουν ή να κομματιάζουν τα μεγάλα ασημένια εικονοστάσια, ενώ ποδοπατούσαν ασεβέστατα άγιες εικόνες και ιερά βιβλία. Επί τρεις ημέρες εξακολουθούσαν οι φρικιαστικές σκηνές της λεηλασίας κα της αιματοχυσίας, ώσπου η τεράστια και ωραία πόλη έγινε ένα ερείπιο».
Καταλαμβάνοντας την Κωνσταντινούπολη, οι Λατίνοι εγκαθιστούν Λατίνο αυτοκράτορα, τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, και Λατίνο Πατριάρχη, τον Βενετό Θωμά Μοριζίνι. Τα εδάφη της ηττημένης Αυτοκρατορίας διενεμήθησαν στους νικητές με την Partitio Romanie, τη συνθήκη διαμελισμού της Ρωμανίας. Βάσει της Partitio Romanie, οι Ενετοί έλαβαν τα 3/8 της επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης, η οποία θα μείνει στα χέρια τους πάνω από τέσσερις αιώνες (1204 – 1669), της Κύπρου, την οποία κατέχουν σχεδόν τέσσερις αιώνες (1204 – 1571), και των Ιονίων Νήσων, στα οποία κυριαρχούν σχεδόν επτά αιώνες (1204 – 1861).
Μετά την πτώση της Πόλης, οι δυτικοί σπεύδουν να απομυζήσουν κάθε πόρο. Στη Χίο, για παράδειγμα, εγκαθιδρύθη κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Γενουατών (1345 – 1566) ένα πρωτότυπο αποικιακό καθεστώς, μία μονοπωλιακή μετοχική εταιρεία, η πρώτη μετοχική εταιρεία της Ιστορίας, η οποία κατείχε το μονοπώλιο της εκμετάλλευσης της μαστίχας. Οι καλλιεργητές είχαν εκπέσει σε δουλοπάροικους και αργότερα σε δούλους. Κάτι παρόμοιο έγινε και στην Κύπρο, με την παραγωγή ζάχαρης. Οι Δυτικοί, εκτός από την ληστρικότητα στο οικονομικό πεδίο, διεξήγαν και απηνείς διωγμούς κατά των υποδούλων «αλλοθρήσκων». Η μισαλλοδοξία τους κατά των Ελλήνων Ορθοδόξων είναι τέτοιας έκτασης που στην Κύπρο το 1211 οι Λατίνοι επίσκοποι έκαψαν 12 Έλληνες μοναχούς και τον ηγούμενο. Η Ιερά Εξέτασή τους συνέχισε τις καταδίκες των ορθοδόξων μέχρι και τον 16ο αιώνα. Στην Κρήτη πεντακόσιοι ορθόδοξοι κληρικοί εξορίστηκαν, ενώ εβδομήντα τέσσερις βρήκαν οικτρό θάνατο με στραγγαλισμό και απαγχονισμό στη Ρώμη.
Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες;
Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα απετέλεσε κυριολεκτικά την πρώτη σπουδή αποικιοκρατίας των Δυτικών τριακόσια χρόνια πριν από την επίθεση της Δύσης στο Νέο Κόσμο και την Αφρική. Επάνω στη χώρα μας απέκτησαν τεχνογνωσία αποικιοκράτη! Η Άλωση, ωστόσο, για τους Δυτικούς σημαίνει κάτι παραπάνω από γεωγραφική επέκταση και οικονομική άνθηση. Με την πτώση της Πόλης, αρχίζει η «Αναγέννηση» της Δύσης. Τα Πανεπιστήμια, οι Τέχνες, οι καθεδρικοί ναοί, η Επιστήμη και οι Έρευνες, η χρηματοδότηση των εξερευνήσεων κ.α., όλα αυτά πάτησαν πάνω στα συσσωρευμένα πνευματικά και υλικά λάφυρα και στους χιλιάδες τόνους χρυσού (ρωσικά αρχεία) που άρπαξαν από την καθημαγμένη «καθ’ ημάς Ανατολή». Η Αναγέννηση της Δύσης βασίζεται στο βιαίως σφαγιασθέν πτώμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μας από τους ομοθρήσκους της.
Σήμερα η χώρα μας λιώνει. Η πνευματική, οικονομική και κοινωνική παρακμή είναι προϊούσα και ελπίδα με προοπτικές δεν διαφαίνεται. Το δημογραφικό έχει ξεπεράσει την «κόκκινη γραμμή». Τα εθνικά μας θέματα είναι εκτεθειμένα σε χέρια πολιτικών που δεν πιστεύουν στην ανεξαρτησία και στο συμφέρον της χώρας μας.
Απευθύνομαι στην ιερή τρέλα των Ελλήνων, έξω από ιδεολογίες και κομματικούς σχηματισμούς, την οποία επικαλούμαι. Αυτή η ιερή τρέλα έχει συμπυκνωμένα όλα τα «συμφωνημένα υπονοούμενα» της φυλής. Είναι κρυμμένη μέσα στο παμπάλαιο σεντούκι της ιστορίας μας και εμφανίζεται πάντα όταν έχουμε φτάσει στην τελευταία γραμμή άμυνας. Έχω εμπιστοσύνη.
ΑΠΟΨΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)